Stil met agressie ? Nee zeker niet. Maar wel hier op mijn blog. Daar gaat weer verandering in komen!
Ondertussen is de noodkreet inmiddels op een verschrikkelijke manier naar buiten gekomen. De agressie in het openbaar vervoer moet stoppen.
3 minuten stonden we stil. En een week later werden er wederom 2 collega’s mishandeld. We stonden stil, maar het ging door. Zoals verwacht.
Is er dan niets veranderd ? Ja zeker wel. Vele positieve gesprekken in de treinen met reizigers, veel vragen over hoe je je werk nog leuk vindt, veel opmerkingen vanuit respect over de altijd aanwezige glimlach en vooral bij incidenten: mensen die bij je komen staan, proberen te helpen, je even een bemoedigend woord geven na een incident.
Is dit genoeg? Nee !
Want waar het moet bewegen, beweegt er niets! Politiek moet stappen zetten, maar veel verder als woorden komt het (nog) niet.
Agressie en overlast is een maatschappelijk probleem, en dat moet multidisciplinair opgelost worden. Maar voor nu, zie ik enkel dat bedrijven, zoals NS, aan het dweilen zijn, met een kraan open. De politieke, maatschappelijke kraan welteverstaan.
Mijn werkgever doet er alles aan om oNS veilig te krijgen en houden. Extra inzet van personeel, acties, managers die mee de trein op gaan, beveiliging, 100 % ingangscontroles, afstemming met politie, andere vervoerbedrijven en gemeentes, pilots met bodycams (hopelijk komen die snel voor iedereen beschikbaar), flexibelere inzet van onze V&S collega’s, diensten dubbel laten draaien zodat sommige diensten altijd 2 collega’s omvat. En zo kan ik nog wel even doorgaan.
En dit kost die bedrijven bakken met geld. Ik schat jaarlijks miljoenen. Extra miljoenen. En nog, zijn we niet veilig. Dagelijks worden collega’s nog steeds geconfronteerd met agressie. Dagelijks vallen collega’s uit.
Dus ik ga door. En het gaat snel duidelijk worden hoe. Hou eind van deze maand mijn site in de gaten. Of mijn social media (@PBarlingen op X)
Ik ga jullie steun en hulp zeker weten kunnen gebruiken. En ik verwacht komende week te kunnen gaan melden hoe.
Wat ik wel kan zeggen : het gaat groot worden. En ik hoop daarmee ook de politiek in beweging te kunnen krijgen.
Want ik heb de mooiste baan ter wereld, bij het meest sociale bedrijf wat ik me maar wensen kan. Maar ik wil ook dat mijn collega’s en ik, iedere dag weer veilig en gezond naar huis kunnen.
HC Priscilla 
Plaats een reactie